จงฟังเสียงของเรา(ตอนแรก)

 “...จงฟังเสียงของเรา และจงกระทำทุกอย่างที่เราบัญชาเจ้าไว้

เจ้าจึงจะเป็นประชากรของเรา และเราจะเป็นพระเจ้าของเจ้า”

(ยรม.11:4)

          “เยเรมีย์” มีความหมายว่า “พระเจ้าทรงเป็นผู้ทรงสถาปนา”  เยเรมีย์เป็นผู้เผยพระวจนะที่เป็นแบบอย่างของความอดทนในการรับใช้  ท่านได้เริ่มเผยพระวจนะในสมัยกษัตริย์โยสิยาห์(กคศ.640- 609) และเผยพระวจนะอยู่ถึงสี่รัชกาล (โยสิยาห์ เยโฮยาคิม เยโฮยาคีน และ     เศเดคียาห์)  กษัตริย์โยสิยาห์พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่ดีพระองค์สุดท้ายของแผ่นดินยูดาห์ ในช่วงที่ท่านพยากรณ์รอบๆแผ่นดินยูดาห์เต็มไปด้วยศัตรูที่น่ากลัวพร้อมที่จะโจมตีพวกเขาทั้งสิ้น  กคศ.721พระเจ้าได้ทรงให้กรุงสะมาเรีย(อิสราเอลฝ่ายเหนือ)ถูกตีแตกโดยประเทศซีเรีย  นั่นเป็นเพราะความบาปชั่วของสะมาเรียที่ไม่ยอมกลับใจ   พระองค์ได้ทรงตักเตือนพวกเขาหลายครั้งผ่านผู้รับใช้ของพระองค์แต่ไม่มีใครฟัง  สิ่งเหล่านี้ยูดาห์ได้เห็นทั้งสิ้น  แต่ยูดาห์ก็ไม่วายที่จะทำบาปต่อพระเจ้า  เช่นกันพระองค์ได้ทรงเตือนยูดาห์ผ่านผู้เผยพระวจนะหลายคน  รวมทั้ง เยเรมีย์  แต่ยูดาห์ มักจะปฏิเสธพระสุรเสียงของพระเจ้า ไม่มีใครฟังเยเรมีห์ ผู้เผยพระวจนะคนอื่นก็ไม่ฟังเสียงของพระเจ้า และผู้เผยพระวจนะเท็จเหล่านั้นได้หนุนใจให้ยูดาห์ ต่อสู้บาบิโลนจนในที่สุด ยูดาห์ก็ต้องแตกถูกกวาดต้อนไปบาบิโลน เยเรมีย์เป็นผู้เผยพระวจนะที่เต็มไปด้วยอดทน

          พันธสัญญาถูกละเมิด เยเรมีย์ต้องเผชิญหน้ากับประชากรของเขา “พระวจนะซึ่งมาจากพระเจ้าถึงเยเรมีย์ว่า 2 เจ้าจงฟังถ้อยคำในพันธสัญญานี้เถิด และจงกล่าวแก่คนยูดาห์ และชาวกรุงเยรูซาเล็ม” (ยรม.11:1-2)  พระเจ้าตรัสข้อความนี้แก่คนยูดาห์ และชาวกรุงเยรูซาเล็ม ประเด็นหลักคือเรื่อง “พันธสัญญา” ประมาณศตวรรษที่  15 หรือ  13  ก่อน ค.ศ. อิสราเอลออกจากประเทศอียิปต์ และใช้เวลาเร่ร่อนเดินทางอยู่นานนับ  40 ปี ระหว่างการเดินทางนี้เองที่อิสราเอลได้เริ่มรู้จักพระเจ้าของบรรพบุรุษของตนอีกครั้งหนึ่ง การเดินทางนั้นผ่าน ทั้งที่เปลี่ยว และทะเลทราย  พวกเขาได้รับความลำบากมาก บ่อยครั้งก็ให้นึกถึงชีวิตในอียิปต์  แต่พระเจ้าก็ไม่ทรงทอดทิ้งพวกเขา  ทรงอยู่ใกล้ชิดตลอดเวลา จนพวกเขากล่าวว่า “เพราะมีประชาชาติใหญ่ชาติใดเล่า ซึ่งมีพระเจ้าอยู่ใกล้ตน อย่างกับพระเยโฮวาห์พระเจ้าของพวกเรา ทรงอยู่ใกล้เรา ในเมื่อเราร้องทูลต่อพระองค์” (ฉธบ.4:7) การออกจากอียิปต์เป็นจุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์ประชากรที่พระเจ้าทรงเลือกสรร แต่การเลือกสรรนี้สมบูรณ์เมื่อพระเจ้าทรงสถาปนาพันธสัญญากับอิสราเอลที่ภูเขาซีนาย พระเจ้าทรงมอบหมายหน้าที่สำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งความรอดให้กับอิสราเอล  คือ ให้เป็นผู้เตรียมรับเสด็จพระเมสสิยาห์  ซึ่งจะเสด็จมาช่วยมนุษย์ให้พ้นทุกข์อันเนื่องมาจากบาป ทั้งนี้อิสราเอลต้องปฏิบัติตามบทบัญญัติ และกฎเกณฑ์ต่าง ๆ  ที่พระองค์ทรงมอบหมายโดยผ่านทางโมเสสและผู้นำ บัญญัติ 10 ประการ ความโดยสรุปว่า “ต้องไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากเรา ต้องไม่ทำรูปเคารพสำหรับตน ไม่ว่าจะเป็นรูปสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งอยู่ในท้องฟ้าเบื้องบน หรือซึ่งอยู่ในแผ่นดินเบื้องล่าง หรือซึ่งอยู่ในน้ำใต้แผ่นดิน ต้องไม่กราบไหว้รูปเคารพหรือนมัสการรูปเหล่านั้น เพราะเรา คือพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน ต้องไม่กล่าวพระนามพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านอย่างไม่เหมาะสม จงระลึกถึงวันสับบาโต ว่าเป็นวันศักดิ์สิทธิ์  ท่านจะต้องออกแรงทำงานทั้งหมดในหกวัน  แต่วันที่เจ็ดเป็นวันพักผ่อนที่ถวายแด่พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน ในวันนั้น ท่านต้องไม่ทำงานใดๆ ไม่ว่าจะเป็นท่าน บุตรชาย บุตรหญิง บ่าวไพร่ชายหญิง สัตว์ใช้งานหรือคนต่างถิ่นที่อาศัยอยู่กับท่าน  เพราะในหกวัน พระเยโฮวาห์รงสร้างฟ้า แผ่นดิน ทะเล และสรรพสิ่งที่มีอยู่ในที่เหล่านี้ แต่ในวันที่เจ็ด พระองค์ทรงพักผ่อน เพราะฉะนั้น พระเยโฮวาห์ทรงอวยพระพรวันสับบาโต และทรงทำให้เป็นวันศักดิ์สิทธิ์  จงนับถือบิดามารดา เพื่อท่านจะได้มีอายุยืนอยู่ในแผ่นดินที่พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านประทานให้ท่าน  อย่าฆ่าคน อย่าล่วงประเวณี อย่าลักขโมย อย่าเป็นพยานเท็จใส่ร้ายเพื่อนบ้าน อย่าโลภมักได้บ้านเรือนของเพื่อนบ้าน อย่าโลภมักได้ภรรยาของเพื่อนบ้าน หรือบ่าวไพร่ชายหญิง โค ลา หรือทรัพย์สินใดที่เป็นของเพื่อนบ้าน” (อพย.20:1-17) หลังจากได้รับพระญญัติ(บัญญัติ10ประการ กฏเกณฑ์และคำตัดสินต่างๆ ที่โมเสสได้รับการดลใจบันทึกไว้) จากพระเจ้าแล้ว โมเสสก็กระทำพิธีสถาปนารับพระสัญญาของพระเจ้า “ท่านถือหนังสือพันธสัญญาอ่านให้ประชาชนฟัง พวกเขากล่าวว่า "สิ่งที่พระเจ้าตรัสไว้นั้น พวกเราจะกระทำตาม และเราจะเชื่อฟัง" 8 โมเสสก็เอาเลือดพรมประชาชน และกล่าวว่า "นี่เป็นเลือดแห่งพันธสัญญา ซึ่งพระเจ้ากระทำกับเจ้าตามพระวจนะเหล่านี้" (อพย.24:7-8) ด้วยลักษณะของพันธสัญญาดังกล่าว เชื่อว่า อิสราเอลเป็นชนชาติศักดิ์สิทธิ์  เป็นแบบอย่างถึงความสัมพันธ์อันใกล้ชิดระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์  จะแสดงออกให้เห็นโลกทัศน์ที่มีเอกภาพ ทุกสิ่งที่มีอยู่และเกิดขึ้น ไม่ว่าจะดีหรือร้ายจะถูกเชื่อมโยงเข้าสู่ความสัมพันธ์กับพระเจ้า  ถ้าหากซื่อสัตย์และปฏิบัติตามกฎบัญญัติของพระองค์ ก็จะได้พระพร  หากไม่ปฏิบัติตามก็จะได้รับการลงโทษ    ตลอดระยะเวลาที่เร่ร่อนก่อนกลับสู่แผ่นดินที่พระเจ้าทรงสัญญา  ชาวอิสราเอลก็สามารถ  “ผ่านการทดสอบ”  โดยได้รับ “แผ่นดินที่พระองค์ทรงปฏิญาณว่าจะให้แก่บรรพบุรุษของเขา  เมื่อเขาทั้งหลายยึดแล้วก็เข้าไปตั้งบ้านเมืองอยู่ที่นั่น  และพระเจ้าประทานให้เขามีความสงบทุกด้าน… สรรพสิ่งอันดีทุกอย่างซึ่งพระเจ้าทรงสัญญาต่อประชาชนอิสราเอลนั้นก็ไม่ขาดสักสิ่งเดียว  สำเร็จทั้งสิ้น แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างสงบสันติ   เพราะอิสราเอลเองก็ไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าเสมอไป 

อ่านบทความอื่นๆ ต่อได้ที่  http://theword-2015.blogspot.com/

ต้นร้ายปลายดี (ตอนสุดท้าย)

          อิสราเอลอยู่ภายใต้พระพรขององค์พระผู้เป็นเจ้าที่ได้ทรงสัญญาไว้กับอับราฮัม  "ถ้ามีผู้ชายมาเรียกเจ้าจงลุกขึ้นไปกับเขา แต่เจ้าจงกระทำตามที่เราสั่งเจ้าเท่านั้น" (กดว.22:20) พระเจ้าทรงอนุญาตให้บาลาอัมไปกับคนของ

บาลาค พระองค์ทรงรู้ความตั้งใจที่แท้จริงของบาลาอัน พระองค์จึงทรงพระพิโรธความโลภของบาลาอัม เขาอ้างว่าจะไม่ต่อต้านพระเจ้าเพียงเพื่อเงิน แต่ความตั้งใจของเขาเริ่มหวั่นไหว ทรัพย์สินที่กษัตริย์เสนอให้ ทำให้บาลาอัมตามืดบอดด้วยความโลภจนมองไม่เห็นว่าพระเจ้าทรงพยายามหยุดยั้งเขา พระเจ้าทรงเมตตาบาลาอัมมากๆ ถึงแม้ทรงกริ้ว และส่งทูตสวรรค์มาเพื่อสังหารบาลาอัม เนื่องจากเขาไม่เชื่อฟังพระองค์ แต่ในขณะเดียวกันพระองค์ก็ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณ ทรงให้ลาเห็นทูตสวรรค์ แล้วก็หลบเลี่ยงถึงที่สุด เพื่อไม่ให้นายของตนคือ บาลาอัมต้องถูกทูตสวรรค์ประหาร ตลอดชีวิตบาลาอัมขี่ลาตัวนี้ และมันก็ภักดีต่อนายตลอดไม่เคยดื้อเลย แต่วันนี้มันกลับมีอาการผิดปกติ พระเจ้าทรงต้องการให้บาลาอัมรู้สึกตัวให้เขาคิดขึ้นมาได้ว่า “เอ...มันต้องมีอะไรสักอย่างเกิดแล้วน้า” แต่เขาก็ไม่รู้สึกตัว พระเจ้าก็ทรงเมตตาเพิ่มอีก ทรงเปิดปากลาให้ลาพูดได้ แทนที่       บาลาอัมจะตกใจที่ลาพูดได้ กลับไปนั่งเถียงกับลา เขาไม่ได้ฉุกคิดเลยว่า พระเจ้าไม่ทรงต้องการให้เขาไป ต้องการให้เขาหันกลับ และลบล้างความโลภในใจของเขาออกไป และกลับมาเชื่อฟังพระองค์ แต่บาลาอัมก็ยังไม่ยอม พระเจ้าก็ทรงประทานพระคุณเพิ่มอีก ให้บาลาอัมได้เห็นทูตสวรรค์ถือดาบอยู่ แทนที่บาลาอัมจะรู้สำนึกว่า นี่เป็นการเตือนจากพระเจ้าว่าไม่ต้องการให้เขาไป กลับไปคิดว่า คงเพราะทางที่เขาจะไปมีทูตสวรรค์ยืนอยู่ คงไปขวางทางเขามั๊ง แล้วยังมาถามอีกว่า “ถ้าท่านไม่ชอบใจข้าพเจ้าจะกลับเสีย” ถ้าพระเจ้าชอบพระทัย พระองค์จะส่งทูตสวรรค์ถือดาบมาประหารทำไมเล่า? แต่บาลาอัมมีความโลภมาบังตาเขาเสียแล้ว สุดท้ายพระเจ้าก็ต้องทรงปล่อยให้ไป พระองค์ให้อิสระในการเลือกกับเขา พระองค์ไม่เคยบังคับมนุษย์คนใดเลย พวกเราเองก็เช่นกัน บ่อยครั้งเราเป็นอย่างบาลาอัม ที่เก็บความอยากบางอย่างไว้ในใจ และพยายามที่จะให้พระเจ้าให้อย่างที่เราอยากได้ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจอย่างชัดเจนว่านั่นไม่ใช่น้ำพระทัย เรายอมอะลุ้มอล่วย ต่อความบาปหรือเปล่า? ตอนนี้พระเจ้ากำลังส่งสัญญาณเตือนมาที่เรา เหมือนดังที่ทรงเตือนบาลาอัมโดยการทำให้ลาพูดได้หรือเปล่า? อยากให้เราคิดทบทวนท่าทีในใจของเราอีกครั้ง เข้าหาพระองค์ ทูลพระองค์ขอให้ทรงเปิดเผยว่าเรามีความอยากในใจมั้ย และถ้าพระองค์เปิดเผยให้เราเห็น อย่าลังเลที่จะเอามันออกไป ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดูมีค่าต่อเราแค่ไหนก็ตาม ชีวิตที่เรามีอยู่ขณะนี้ มีอยู่ได้ ก็เพราะพระคุณของพระเจ้า ชีวิตที่มีอยู่เป็นชีวิตที่มาจากพระเยซูคริสต์ และพระองค์ผู้ทรงประทานพระองค์เองให้กับเราด้วยรักยิ่ง จะประทานสิ่งสารพัดให้กับเราอย่างแน่นอน ขอให้เรารักและเชื่อฟังพระองค์อย่างหมดใจ (กดว.22:21-34) "จงไปกับชายเหล่านั้นเถิด แต่เจ้าจงพูดเฉพาะคำที่เราให้เจ้าพูด" (กดว.22:35) ทูตสวรรค์ออกคำสั่งโดยเผยให้เห็นน้ำพระทัยเชิงอนุญาตของพระเจ้าในเรื่องนี้อีกครั้ง บาลาอัมต้องไปต่อ แต่กล่าวเฉพาะสิ่งที่เขาถูกสั่งให้กล่าวเท่านั้น พระองค์ประสงค์จะให้บาลาคกษัตริย์ที่ไม่ได้นับถือพระเจ้าได้รับรู้ถึงเกียรติและสง่าราศีของพระองค์ ผ่านทางผู้พยากรณ์ต่างชาติที่เต็มไปด้วยความโลภ ในเวลานี้ บาลาอัมได้ตระหนักถึงความจริงในภารกิจที่พระเจ้าได้มอบให้  เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำที่องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสแก่เขาได้

          “พระเจ้าทรงใส่ถ้อยคำในปากของบาลาอัม” (กดว.23:5) บาลาอัมมาถึงโมอับ เขาได้สร้างแท่นบูชาเจ็ดแท่นถวายแด่พระเจ้า และถวายวัวผู้หนึ่งตัว และแกะผู้หนึ่งตัวบนแท่นบูชาทุกแท่น บาลาอัมจะสาปแช่งอิสราเอลถึงสี่ครั้งแต่ทุกครั้งกลับกลายเป็นคำอวยพร เพราะพระเจ้าได้ใส่ถ้อยคำลงในปากของเขา เพื่อปกป้องตามพันธสัญญาที่ได้มอบไว้แก่บรรพบุรุษของอิสราเอล จึงทำให้บาลาคโกรธมาก

                   1.การพยากรณ์ครั้งแรก (กดว.23:7-10)

                             “...ชนชาติหนึ่งอยู่ลำพัง และมิได้นับเข้าในหมู่ประชาชาติ...ใครจะนับเผ่าพันธุ์ของ     ยาโคบที่มากอย่างผงคลีดินนั้นได้” (กดว.23:9-10) อิสราเอลจะอยู่ตามลำพังไม่นับรวมเข้ากับประเทศอื่น และ ประชากรของอิสราเอลจะมีจำนวนมากมายจนนับไม่ถ้วน

                   2.การพยากรณ์ครั้งที่สอง (กดว.23:18-24)

                             “...ไม่มีความทุกข์ยากในยาโคบ... และไม่มีความยากลำบากในอิสราเอล...” (กดว.23:21)และ “ดูเถิด ชนชาติหนึ่ง ซึ่งลุกขึ้นอย่างนางสิงห์ใหญ่ และยืนขึ้นอย่างสิงห์ตัวผู้ ไม่ยอมนอนจนกว่าจะกินเหยื่อเสีย และดื่มเลือดของสิ่งที่ฆ่าตาย” (กดว.23:24) พระเจ้าทรงสถิตอยู่กับอิสราเอล โดยทรงพาพวก เขาออกจากอียิปต์อย่างน่าอัศจรรย์ ไม่มีคำสาปแช่งต่อต้านอิสราเอลใดจะใช้ได้ผล ไม่มีสิ่งใดสามารถฉุดรั้ง       อิสราเอลได้ เปรียบเหมือนสิงโตตัวหนึ่งที่จะไม่ยอมหยุดพักจนกว่าได้เขมือบพวกศัตรูของมัน

                   3.การพยากรณ์ครั้งที่สาม (กดว.24:1-9)

                             “...แล้วพระวิญญาณของพระเจ้ามาอยู่บนท่าน” (กดว.24:2) อิสราเอลจะถูกยกชูขึ้นในราชอาณาจักรของตน พระเจ้าได้ทรงช่วยพวกเขาให้พ้นมาจนถึงขณะนี้ และจะประทานชัยชนะอันยิ่งใหญ่    มากกว่านี้แก่พวกเขา และทำให้พวกศัตรูของพวกเขาพินาศไป เปรียบชนชาติอิสราเอลว่าเป็นเหมือนสิงโตใหญ่   ตัวหนึ่ง ซึ่งมีแต่คนโง่เท่านั้นที่กล้าไปแหย่มัน วลีสุดท้ายของคำพยากรณ์นี้เหมือนกับที่พระเจ้าทรงให้พระสัญญา  กับ อับราฮัม (ปฐก.12-3) และยาโคบ (ปฐก.27:29) ว่า “...ผู้ใดที่อวยพรแก่ท่านขอให้เขาได้รับพร ผู้ใดที่แช่งท่าน ขอให้เขาได้รับคำแช่ง” (กดว.24:9)

                   4.การพยากรณ์ครั้งสุดท้าย (กดว.24:15-25)

                             “ข้าพเจ้าเห็นเขา แต่ไม่ใช่อย่างเดี๋ยวนี้ ข้าพเจ้าดูเขา แต่ไม่ใช่อย่างใกล้ๆ นี้ ดาวดวงหนึ่งจะเดินออกมาจากยาโคบ และธารพระกรอันหนึ่งจะขึ้นมาจากอิสราเอล...”(กดว.24:17) นี่เป็น

คำพยากรณ์อย่างชัดเจน เกี่ยวกับการเสด็จมาของพระเมสสิยาห์(พระคริสต์) และอาณาจักรของพระองค์ ซึ่งถูกประกาศโดยดวงดาวหนึ่งออกมาจากอิสราเอลที่เบธเลเฮม ชนชาติอื่นๆ จะถูกครอบครอง พระองค์จะทรงใช้ธารพระกรของกษัตริย์ และนำชัยชนะเหนือศัตรูมาสู่ประชากรของพระองค์

         บาลาอัมประสบความล้มเหลวในการสาปแช่งอิสราเอล  เพราะถูกพระเจ้าขัดขวางโดยตรง ยังความไม่พอใจแก่บาลาคอย่างมาก  

          “พวกเขาเป็นคนอิสราเอล ได้รับการทรงให้เป็นบุตรของพระเจ้า และพระสิริของพระเจ้าปรากฏแก่เขา และเขาได้รับบรรดาพันธสัญญา และการทรงประทานธรรมบัญญัติ และพิธีนมัสการพระเจ้า และพระสัญญา” (รม.(9:4) สิทธิพิเศษๆ ที่คนอิสราเอลได้รับจากพระเจ้าเมื่อพระองค์ได้ทรงเลือกพวกเขาให้มาเป็นชนชาติพิเศษของพระองค์ เพื่อจะบอกกับคนอื่นๆ เกี่ยวกับพระเจ้า ดังนั้นสถานภาพของคนอิสราเอลจึงเป็นบุตรของพระเจ้าทางพระสัญญา ซึ่งได้รับการสำแดงจากพระเจ้า และได้รับบรรดาพันธสัญญา ธรรมบัญญัติ รูปแบบการนมัสการ และพระสัญญาของพระเจ้า ดังนั้นอิสราเอลเป็นภาชนะในการนำเอาความรอดไปยังมนุษยชาติ และได้ทำพันธสัญญาต่างๆ ที่เกี่ยวกับการไถ่บาปผ่านทางชนชาตินี้ ด้วยแผนการแห่งความรอดของพระองค์ อิสราเอลจึงได้รับคำอวยพรแทนคำสาปแช่งจากบาลาอัม

อ่านบทความอื่นๆ ต่อได้ที่  http://theword-2015.blogspot.com/

ต้นร้ายปลายดี (ตอนสอง)

          “...เพราะเขาทั้งหลายเป็นคนที่ได้รับพร” (กดว.22:12) ชนชาติอิสราเอลในพระคัมภีร์เริ่มต้นเมื่อพระเจ้าทรงเรียกอับราฮัมให้เป็นบิดาของชนชาติใหม่ “พระเจ้าตรัสแก่อับราม ว่า "เจ้าจงออกจากเมือง จากญาติพี่น้อง จากบ้านบิดาของเจ้า ไปยังดินแดนที่เราจะบอกให้เจ้ารู้  2 เราจะให้เจ้าเป็นชนชาติใหญ่ เราจะอวยพรแก่เจ้า จะให้เจ้ามีชื่อเสียงใหญ่โตเลื่องลือไป แล้วเจ้าจะช่วยให้ผู้อื่นได้รับพร” (ปฐก.12:1-2) อับราฮัมมีชีวิตอยู่ประมาณ 1,900 ปีก่อนคริสตศักราช เขาเป็นชาว  อารันซึ่งยังเป็นคนเร่รอนเลี้ยงสัตว์ และดำรงชีวิตอยู่ตามถิ่นทุรกันดาร หาโอกาสทำการค้ากับประชาชนในเมืองที่เจริญกว่าพวกตน อับราฮัมได้ออกเดินทางจากญาติพี่น้อง และ “บ้านของบิดา” ในเมืองฮารานไปแสวงหาทุ่งหญ้าใหม่สำหรับเลี้ยงสัตว์ และที่อยู่ใหม่แก่ครอบครัว ในพระธรรมปฐมกาลบทที่ 12-25 ได้บันทึกพระบัญชาและพระสัญญาแก่ครอบครัวของเขา อับราฮัมเดินทางทั่วไปในดินแดนปาเลสไตน์ และพระเจ้าทรงให้ความมั่นใจแก่เขาว่า อาณาบริเวณนั้นจะเป็นกรรมสิทธิ์ของเชื้อสายของเขา พระพรของพระเจ้าที่มีต่ออับราฮัม พระองค์ตรัสว่า“เราจะให้เจ้าเป็นชนชาติใหญ่ เราจะอวยพรแก่เจ้า จะให้เจ้ามีชื่อเสียงใหญ่โตเลื่องลือไป แล้วเจ้าจะช่วยให้ผู้อื่นได้รับพร 3 เราจะอำนวยพรแก่คนที่อวยพรเจ้า เราจะสาปคนที่แช่งเจ้า บรรดาเผ่าพันธุ์ทั่วโลกจะได้พรเพราะเจ้า" (ปฐก 12:2-3) พระเจ้าไม่เพียงทรงเรียกอับราฮัมเท่านั้น แต่พระองค์ทรงทำพันธสัญญากับเขาด้วย สาระสำคัญของพันธสัญญา(พระสัญญา)มีลักษณะสี่ประการ คือ

                   1. “เราจะให้เจ้าเป็นชนชาติใหญ่” กาลเวลาผ่านไปพระเจ้าก็ทรงทำให้ลูกหลานของอับราฮัมกลายเป็นชนชาติใหญ่ชนชาติหนึ่งจริงๆ (โดยไม่นับชาติอาหรับอื่นๆ ที่มีเชื้อสายสืบย้อนไปถึงอับราฮัม) ในช่วงชีวิตของ ดาวิด และ ซาโลมอน อิสราเอลเกือบจะปกครองโลกตะวันออกกลาง

                   2. “เราจะอวยพรแก่เจ้า” พระเจ้าอวยพรอับราฮัมจริงๆ ตลอดชีวิตของเขา ถึงแม้ว่าในชีวิตเวลาต่อมา เขาต้องแสดงถึงความเชื่อ และการเชื่อฟังอันยิ่งใหญ่ต่อไปก็ตาม “พระเจ้าทรงอำนวยพระพรแก่นายข้าพเจ้าอย่างมากมาย ท่านก็เจริญ พระองค์ทรงประทานฝูงแพะแกะ และฝูงโค เงินและทอง คนใช้ชายหญิง อูฐและลา” (ปฐก.24:35) นี้เป็นคำพยานของผู้รับใช้อับราฮัมที่ยืนยันว่า พระเจ้าอวยพรแก่        อับราฮัมจริงๆ

                   3. “จะให้เจ้ามีชื่อเสียงใหญ่โต” อัมบาฮัมถือเป็นบรรพบุรุษของชนชาติยิว และถ้าสืบย้อนกลับในเชื้อสายของอาหรับ อัมบาฮัมก็เป็นต้นเชื้อสายนี้เช่นเดียวกัน และในปัจจุบันก็มีผู้คนทั่วไปนำไปตั้งชื่อด้วย

                   4. “โลกจะได้พรเพราะเจ้า” พระเยซูคริสต์พระผู้ช่วยให้รอดของเรา สืบทอดวงศ์ตระกูลมาทางอับราฮัม พวกเราเองก็สืบเชื้อสายฝ่ายวิญญาณมาจากอับราฮัมผ่านทางพระคริสต์ 

                                      - บรรดาพระสัญญาที่ได้ประทานไว้แก่อับราฮัม และพงศ์พันธุ์ของท่านนั้น มิได้ ตรัสว่าและแก่พงศ์พันธุ์ทั้งหลาย เหมือนอย่างกับว่าแก่คนมากคน แต่เหมือนกับว่าแก่ คนผู้เดียวคือ แก่พงศ์พันธุ์ของท่าน ซึ่งเป็น          พระคริสต์ (กท.3:16)

                                      - สาธุการแด่พระเจ้าพระบิดาแห่งพระเยซูคริสตเจ้าของเรา ผู้ทรงโปรดประทานพระพร ฝ่ายวิญญาณแก่เรานานาประการ ในสวรรคสถานโดยพระคริสต์ (อฟ.1:3)

แน่นอนที่พระพรของอับราฮัม ก็ตกมาถึงพวกเราในทุกวันนี้ด้วย ตามพระคำที่พระเจ้าได้ดลใจให้เปาโลบันทึกไว้ในพระธรรมกาลาเทียและพระธรรมเอเฟซัส พระองค์จะทรง “อวยพรผู้ที่อวยพรเจ้า และสาปแช่งผู้ที่สาปแช่งเจ้า” พระเจ้าทรงทำให้พระสัญญานี้เป็นจริงในสมัยของอับราฮัม และพระสัญญานั้นก็คงอยู่มาถึงทุกวันนี้ หากเราสังเกตจะเห็นว่าประชาชาติต่างๆในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ซึ่งให้การช่วยเหลือชาวยิว ก็จะได้รับพระพรจากพระเจ้าด้วย นี่แหล่ะ ปฐมเหตุของอิสราเอลชนชาติแห่งพระพร

         

อ่านบทความอื่นๆ ต่อได้ที่  http://theword-2015.blogspot.com/

ต้นร้ายปลายดี (ตอนแรก)

..."เจ้าอย่าไปกับเขาทั้งหลาย เจ้าอย่าแช่งชนชาตินั้น เพราะเขาทั้งหลายเป็นคนที่ได้รับพร"

(กดว.22:12)

          บาลาอัม เป็นนักวิทยากล และผู้ทำนายที่อยู่ทางตอนเหนือของเมโสโปเตเมีย เขาเป็นนักอธิษฐานที่ได้รับการดลใจจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ เขามีของประทาน และรู้ว่าควรจะอธิษฐานอย่างไร บาลาอันเป็นคนต่างชาติ เราอาจสงสัยแต่เมื่อเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า พระองค์คงต้องการจะสอนอะไรบางอย่างแก่พวกเรา บาลาอันก็ปรารถนาไปสู่สวรรค์หลังจากโลกนี้ไปแล้วเช่นกัน แต่เขาก็ยังเดินพลาดไปจากทางของพระเจ้า และพระพรของพระองค์ “แล้วคนอิสราเอลก็ยกออกไปตั้งค่ายอยู่ ณ ที่ราบโมอับฟากตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดนที่เมืองเยรีโค 2 ฝ่ายบาลาคบุตรศิปโปร์ได้เห็นการทั้งปวงซึ่งอิสราเอลได้กระทำต่อคนอาโมไรต์ 3 ทั้งโมอับก็ครั่นคร้ามต่อชนชาตินั้นนักหนา เพราะเขามีคนมากด้วยกัน โมอับกลัวคนอิสราเอลลานทีเดียว 4 จึงพูดกับพวกผู้ใหญ่ของเมืองมีเดียนว่า "คนเหล่านี้ทั้งสัตว์ของเขาจะมากินพืชผลที่ล้อมรอบเราอยู่หมด เหมือนวัวกินหญ้าในนา" ดังนั้นบาลาคบุตรศิปโปร์ผู้เป็นกษัตริย์เมืองโมอับในเวลานั้น 5 ใช้ผู้สื่อสารไปยังบาลาอัมบุตรเบโอร์ที่เปโธร์ใกล้แม่น้ำในแผ่นดินอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอนของท่าน โดยกล่าวว่า "ดูเถิด ชนชาติหนึ่งออกมาจากอียิปต์เข้าแผ่คลุมผิวโลก กำลังพักอยู่ตรงข้ามข้าพเจ้า 6 ขอเชิญมาเถิด ขอสาปแช่งชนชาตินี้ให้แก่ข้าพเจ้า เพราะเขาเข้มแข็งกว่าข้าพเจ้ามาก ชะรอยข้าพเจ้าจะสามารถรบชนะเขา และขับไล่เขาออกไปจากแผ่นดินของข้าพเจ้าได้ เพราะข้าพเจ้าทราบอยู่ว่า ถ้าท่านอวยพรแก่ผู้ใดผู้นั้นจะเป็นไปตามพรนั้น และท่านสาปแช่งผู้ใดผู้นั้นก็ถูกสาปแช่ง" 7 ดังนั้น พวกผู้ใหญ่ของเมืองโมอับกับพวกผู้ใหญ่ของเมืองมีเดียน ก็ถือค่าการทำอาถรรพ์นั้นออกไป ครั้นเขาทั้งหลายมาถึงบาลาอัมก็บอกคำของบาลาคแก่เขา 8 บาลาอัมกล่าวแก่คนเหล่านั้นว่า "คืนนี้ จงค้างที่นี่ก่อน เมื่อพระเจ้าตรัสอย่างไรแก่ข้าแล้ว ข้าจึงจะนำคำนั้นมาแจ้งแก่ท่านทั้งหลาย" ดังนั้นเจ้าเมืองแห่งโมอับจึงยับยั้งอยู่กับบาลาอัม” (กดว.22:1-8)

          บาลาคกษัตริย์แห่งเมืองโมอับตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ที่เห็นชนชาติอิสราเอล อพยพเข้ามาใกล้ดินแดน พระองค์รู้ว่าบาลาอัมมีความสามารถพิเศษในการอธิษฐาน  “...ถ้าท่านอวยพรแก่ผู้ใดผู้นั้นจะเป็นไปตามพรนั้น และท่านสาปแช่งผู้ใดผู้นั้นก็ถูกสาปแช่ง” (กดว.22:6) ชาวเมืองทั่วไปรู้ว่าบาลาอัมขอพระเจ้าทรงอวยพรผู้ใดพระองค์จะทรงอวยพรผู้นั้น หรือขอพระเจ้าทรงสาปแช่งผู้ใด พระองค์จะทรงสาปแช่งผู้นั้น บาลาคเสนอที่จะมอบทรัพย์สมบัติให้  ถ้าบาลาอันยอมสาปแช่งอิสราเอลที่กำลังเข้าปะชิดเขตแดน เพื่อเมืองโมอับจะได้ปลอดภัย พระเจ้าตรัสกับบาลาอัมว่า "เจ้าอย่าไปกับเขาทั้งหลาย เจ้าอย่าแช่งชนชาตินั้น เพราะเขาทั้งหลายเป็นคนที่ได้รับพร" (กดว.22:12) เช้าวันต่อมา บาลาอันก็แจ้งคนเหล่านั้นว่าพระเจ้าทรงคัดค้านแผนการดังกล่าว พวกเขากลับไปหาบาลาคพร้อมกับแจ้งเรื่องนี้ให้ทราบ บาลาคจึงส่งพวกประมุขไปอีกครั้งหนึ่ง มีจำนวนมากกว่าและมีเกียรติยศมากกว่าพวกแรก พวกเขาบอกบาลาอัมว่าถ้าเขายอมมา และสาปแช่งคนอิสราเอล บาลาคจะให้เกียรติยศแก่เขาอย่างสูง “แต่บาลาอัมได้ตอบคนใช้ของบาลาคว่า "แม้ว่า บาลาคจะให้เงิน และทองเต็มบ้านเต็มเรือนของท่านแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะกระทำอะไรนอกเหนือพระบัญชาของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของข้าพเจ้าไม่ได้ ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่”(กดว 22:18) คำตอบของบาลาอัมเป็นที่น่าเลื่อมใส เขาบอกว่า จะให้เงิน ให้ทอง มากอย่างไรก็ตาม เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพระเจ้าไม่ให้กระทำเช่นนั้น ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นเชื้อสายของอับราฮัม เขาก็ยังมีความเชื่อและฟังคำของพระเจ้า ซึ่งจะเห็นได้ว่าในสมัยนั้นมีคนเชื้อสายอื่นๆ เช่นกันที่นมัสการพระเจ้าของอิสราเอล อย่างไรก็ตามข้อเสนอที่เป็นความมั่งคั่ง และเกียรติยศใหญ่โตจากบาลาคก็เริ่มเป็นที่เย้ายวนแก่เขา เขาจึงบอกประมุขเหล่านั้นให้รอก่อน “ดังนั้นรุ่งเช้า บาลาอัมก็ลุกขึ้นผูกอานลา ไปกับเจ้านายแห่งโมอับ”(กดว.22:21) ในที่สุดบาลาอัมก็แพ้ใจตัวเอง เขาติดตามพวกประมุขชาวโมอับไป(กดว.22:15-22)  “พระเจ้าทรงพระพิโรธ” จงอย่าโลภในการแสวงหาพระพรที่มาจากภายนอก เมื่อพระเจ้าได้กำหนดแผนการไว้แล้ว

อ่านบทความอื่นๆ ต่อได้ที่  http://theword-2015.blogspot.com/