โปรดวางใจ(ตอนแรก)

สภษ.3:5-6

จงวางใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างหมดใจ 

อย่าพึ่งความเข้าใจของตนเอง

จงยอมรับพระองค์ในทุกวิถีทางของเจ้า

 แล้วพระองค์จะทรงทำทางของเจ้าให้ราบเรียบ

          ความไว้วางใจ (Trust) เป็นปัจจัยที่แสดงถึงความสัมพันธ์ระหว่างกันและกัน โดยจะยังคงอยู่ก็ต่อเมื่อบุคคลมีความมั่นใจ ความไว้ใจจะช่วยลดความไม่แน่นอน ลดความเสี่ยงและเพิ่มความระมัดระวังของการคิดในการตอบสนองอย่างทันทีทันใดที่มีต่อเหตุการณ์ใดเหคุการณ์หนึ่ง ความไว้วางใจ เป็น การพึ่งพาอาศัยอยู่บนความซื่อสัตย์ หรือ มิตรภาพของอีกฝ่ายหนึ่ง  เมื่อเราไว้ใจใคร  เรามีความมั่นใจ และไว้ใจในบุคคลนั้น  การไว้วางใจเป็นความมั่นใจในบุคลิกลักษณะของคนที่เป็นที่พึ่งของเรา โดยไม่ต้องเพียรพยายามอะไร  ความเชื่อที่แท้จริงจะออกมาเป็นการไว้วางใจเต็มที่ ในความสัมพันธ์กับพระเจ้าก็เช่นกัน  จิตวิญญาณของเราพึ่งพิงอยู่ในความรัก  ความน่าไว้วางใจ  ฤทธิ์อำนาจ และความมั่นใจ ในพระลักษณะอันกอปรด้วยคุณธรรมของพระองค์ เมื่อไว้วางใจ ย่อมไม่มีความกระวนกระวาย  ความไว้วางใจกับความกระวนกระวายอยู่ด้วยกันไม่ได้  เมื่อไว้ใจพระเจ้าจริง ๆ แล้ว ย่อมไม่มีความกระวนกระวายใด ๆ อีกเลย ถ้ายังมีความกระวนกระวายอยู่  ก็แสดงว่าเราไม่ได้ไว้วางใจในพระเจ้าอย่างแท้จริง

          “36 ดังนั้นบรรดาผู้ที่โมเสสใช้ไปสำรวจดินแดนและกลับมารายงานในแง่ร้ายเกี่ยวกับดินแดนนั้น ซึ่งทำให้เหล่าประชากรบ่นว่าโมเสส 37 คนเหล่านั้นซึ่งกระจายข่าวในแง่ร้ายเกี่ยวกับดินแดนนั้นก็ล้มตายลงด้วยโรคภัยต่อหน้าองค์พระผู้เป็นเจ้า 38 ในบรรดาคนที่ไปสำรวจ มีเพียง

โยชูวาบุตรนูนกับคาเลบบุตรเยฟุนเนห์เท่านั้นที่รอดชีวิตอยู่” (กดว.14:36-38)

                   “รายงานในแง่ร้าย” ในกันดารวิถี บทที่13 พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า "จงส่งหัวหน้าจากแต่ละเผ่าเข้าไปสำรวจดินแดนคานาอันที่เราจะยกให้ชนอิสราเอล" (กดว.13:2) โมเสสจัดส่งคนไปสำรวจดินแดนคานาอัน โดยให้แต่ละตระกูลต้องส่งคนเข้าร่วมตระกูลละหนึ่งคน ผู้สอดแนมสิบสองคนนั้นถูกระบุชื่อไว้อย่างชัดเจน (กดว.13:3-16) โมเสสได้สั่งชายทั้งสิบสองคนนี้เข้าไปในแผ่นดินคานาอัน ขึ้นเหนือไปผ่านเนเกบ โดยให้พวกเขาตรวจสอบดูทั่วแผ่นดินนั้นว่า ผู้คนที่อาศัยอยู่เป็นอย่างไร ตัวเมืองและนอกเมืองมีลักษณะเฉพาะตัวอย่างไร นอกจากนี้โมเสสสั่งพวกเขาว่า “...จงหาทางเก็บพืชผลของดินแดนนั้นกลับมาให้ดูด้วย" (กดว.13:17-20) ผู้สอดแนมทั้งสิบสองคนนั้นจึงเข้าในเนเกบ และมาถึงเฮโบรน พวกเขาเดินทางไปจนถึง เรโหบ ตามทางที่คนเข้ามายังเมืองเลโบฮามัท ดังนั้นพวกเขาจึงเที่ยวไปตลอดแผ่นดินนั้น ตั้งแต่ ศิน ซึ่งอยู่ในเขตแดนของเมืองเบเออร์เชบาในตอนใต้สุดไปจนถึงเขตแดนตอนเหนือสุดของแผ่นดินคานาอัน ในเขตแดนเมืองเฮโบรน พวกเขาเห็นลูกหลานของอานาค (เชื้อสายอานาค เป็นชนเผ่าที่มีรูปร่างใหญ่โตผิดปกติ ใน กดว.13:33 ใช้คำภาษาฮีบรูคำเดียวกันกับ ใน ปฐม.6:4 คือ คนเนฟิล เป็นมนุษย์ยักษ์ที่สูงเกือบสามเมตร มีการกล่าวถึงเรื่องนี้อีกครั้งใน 1ซมอ.17:4-7 เป็นเรื่องของโกลิอัทซึ่งสูงกว่าสองเมตรครึ่ง น่าจะเชื่อได้ว่าสืบเชื้อสายมาจากชนเผ่านี้) สำหรับเมืองเฮโบรนนั้นมีความเก่าแก่ สร้างก่อนเมืองโศอันในอียิปต์

ถึงเจ็ดปี ขณะที่อยู่ในเขตแดนเมืองเฮโบรน พวกเขาตัดองุ่นพวงหนึ่งมาด้วย ซึ่งมีขนาดใหญ่มากจนต้องใช้คนสองคนหามด้วยไม้คาน พวกเขายังนำผลทับทิม และผลมะเดื่อของแผ่นดินนั้นมาด้วย การเดินทางของพวกเขาไปทั่วแผ่นดินนั้นใช้เวลาสี่สิบวัน โดยหลังจากนั้นพวกเขาก็กลับมายังค่ายของอิสราเอล

อ่านบทความต่อได้ที่  http://theword-2015.blogspot.com/